آیه اول،آیه ی 105 از سوره ی مبارکه ی انبیاء

وَلقَدْ کَتَبْنا فِی الزّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذّکْرِ أنّ الارضَ یرِثُها عِبادِی‏َ الصّالِحُونَ؛1 
«وهمانا، در زبور پس از ذکر نوشتیم که زمین را بندگان شایستة من، به ارث خواهند برد».
در این آیه به یکی از روشن‌ترین پاداش‌های دنیوی صالحان (حکومت روی زمین)، اشاره شده است. در روایاتی چند، این رویداد مهم، در عصر ظهور حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) دانسته شده است.
واژگان آیه
ـ «زبور» داود ( یا به تعبیرکتاب‌های عهد قدیم مزامیر داود) عبارت است از: «مجموعه‏ای از مناجات‌ها و نیایش‌ها و اندرزهای داود پیامبر(صلی الله علیه و آله وسلم) ». 
ـ «ذکر»، در اصل به معنای چیزی است که مایه تذکر و یاد آوری باشد؛ ولی در این آیه ـ به قرینه معرفی آن قبل از زبور ـ به کتاب آسمانی حضرت موسی(علیه السلام)، (تورات) تفسیر شده است. 
ـ «ارض»، به مجموع کره زمین گفته می‏شود؛ مگر اینکه قرینه خاصّی در کار باشد. 
ـ «ارث»؛ یعنی، چیزی که بدون معامله و داد و ستد، به کسی انتقال می‏یابد. در قرآن کریم گاهی به معنای تسلط و پیروزی یک قوم صالح، بر قوم ناشایست و در اختیار گرفتن موهبت ها و امکانات آنها گفته شده است.2 
با توجه به اضافه شدن «بندگان» به «خدا»، ایمان و توحید آنان روشن می‏شود و با توجه به کلمه «صالحون»، همه شایستگی‌ها به ذهن می‌آید: عمل و تقوا، علم و آگاهی، قدرت و قوت، و تدبیر و نظم و درک اجتماعی.
هنگامی که بندگان با ایمان، این شایستگی ها را برای خود فراهم سازند، خداوند نیز یاری می کند تا آنان بر مستکبران غلبه یابند، دست های آلودةشان را از حکومت بر روی زمین کوتاه کنند و دارندة میراث های آنها گردند. 
بنا براین، تنها «استضعاف» دلیل بر پیروزی بر دشمنان و حکومت بر روی زمین نیست؛ بلکه وجود ایمان و کسب شایستگی‌ها بایسته است و مستضعفان جهان تا زمانی که این دو اصل را زنده نکنند، به حکومت روی زمین نخواهند رسید.