آیه دوم،آیه ی 5 از سوره ی قصص

وَنُریدُ أنْ نَمُنّ عَلَی الّذینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الارْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أئمًّْة وَنَجْعَلَهُمُ الْوارِثینَ؛1 
«و خواستیم بر کسانی که در آن سرزمین فرو دست شده بودند، منّت نهیم و آنان را پیشوایان [مردم‏] گردانیم و ایشان را وارث [زمین‏] کنیم».
این آیه طبق فرمایش امام علی(علیه السلام)، در نهج البلاغه و روایاتی چند از دیگر امامان(علیهم السلام)، ناظر به پیروزی مستضعفان بر مستکبران است و اینکه سرانجام، جهان از آنِ شایستگان خواهد شد.
آیه یاد شده، هرگز از یک برنامة موضعی و خصوصی مربوط به بنی اسرائیل سخن نمی گوید؛ بلکه بیانگر یک قانون کلی برای همه عصرها و قرن ها است. این بشارتی در زمینه پیروزی حق بر باطل و ایمان بر کفر است. نمونه کامل تر آن، حکومت پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله وسلم) و یاران آن حضرت بعد از ظهور اسلام بود.
گسترده‏ترین نمونه آن نیز، ظهور حکومت حق و عدالت در تمام کره زمین به دست حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) خواهد بود. 
این آیه از جمله آیاتی است که به روشنی، بشارت به «ظهور» چنین حکومتی می‏دهد؛ از این رو اهل بیت(علیهم السلام)، در تفسیر آن به این ظهور بزرگ اشاره کرده‏اند. از امام علی(علیه السلام) در 
نهج البلاغه آمده است: 
«لَتَعْطِفَنَّ الدُّنْیا عَلَینَا بَعْدَ شِمَاسِهَا عَطْفَ الضَّرُوسِ عَلَی وَلَدِهَا وَ تَلَا عَقِیبَ ذَلِکَ Gوَ نُرِیدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَی الَّذِِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثِینَ‏»3؛ 
«دنیا پس از چموشی و سرکشی ـ همچون شتری که از دادن شیر به دوشنده‏اش خودداری می‏کند و برای بچه‏اش نگه می‏دارد ـ به ما روی می‏آورد ... سپس آیه و «نرید ان نمن...» را تلاوت فرمود» . 
در حدیث دیگری می فرماید:
3«هُمْ آلُ مُحَمَّدٍ یبْعَثُ اللَّهُ مَهْدِیهُمْ بَعْدَ جَهْدِهِمْ فَیعِزُّهُمْ وَ یذِلُّ عَدُوَّهُمْ»؛ «این گروه آل محمد(صلی الله علیه و آله وسلم) هستند، خداوند مهدی آنها را بعد از زحمت و فشاری که بر آنان وارد می‏شود، برمی‏انگیزد و به ایشان عزّت می‏دهد و دشمنانشان را ذلیل و خوار می‏کند». 

پی نوشت ها:

1. قصص (28)، آیه 5.
2. سیّد رضی، نهج البلاغه، ص 506.
3. محمد بن حسن طوسی(ره)، کتاب الغیبة، ص184.

نویسنده:خدامرلد سلیمیان
 

منابع: 

درسنامه مهدویت1-ص36تاص37

آیه اول،آیه ی 105 از سوره ی مبارکه ی انبیاء

وَلقَدْ کَتَبْنا فِی الزّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذّکْرِ أنّ الارضَ یرِثُها عِبادِی‏َ الصّالِحُونَ؛1 
«وهمانا، در زبور پس از ذکر نوشتیم که زمین را بندگان شایستة من، به ارث خواهند برد».
در این آیه به یکی از روشن‌ترین پاداش‌های دنیوی صالحان (حکومت روی زمین)، اشاره شده است. در روایاتی چند، این رویداد مهم، در عصر ظهور حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) دانسته شده است.
واژگان آیه
ـ «زبور» داود ( یا به تعبیرکتاب‌های عهد قدیم مزامیر داود) عبارت است از: «مجموعه‏ای از مناجات‌ها و نیایش‌ها و اندرزهای داود پیامبر(صلی الله علیه و آله وسلم) ». 
ـ «ذکر»، در اصل به معنای چیزی است که مایه تذکر و یاد آوری باشد؛ ولی در این آیه ـ به قرینه معرفی آن قبل از زبور ـ به کتاب آسمانی حضرت موسی(علیه السلام)، (تورات) تفسیر شده است. 
ـ «ارض»، به مجموع کره زمین گفته می‏شود؛ مگر اینکه قرینه خاصّی در کار باشد. 
ـ «ارث»؛ یعنی، چیزی که بدون معامله و داد و ستد، به کسی انتقال می‏یابد. در قرآن کریم گاهی به معنای تسلط و پیروزی یک قوم صالح، بر قوم ناشایست و در اختیار گرفتن موهبت ها و امکانات آنها گفته شده است.2 
با توجه به اضافه شدن «بندگان» به «خدا»، ایمان و توحید آنان روشن می‏شود و با توجه به کلمه «صالحون»، همه شایستگی‌ها به ذهن می‌آید: عمل و تقوا، علم و آگاهی، قدرت و قوت، و تدبیر و نظم و درک اجتماعی.
هنگامی که بندگان با ایمان، این شایستگی ها را برای خود فراهم سازند، خداوند نیز یاری می کند تا آنان بر مستکبران غلبه یابند، دست های آلودةشان را از حکومت بر روی زمین کوتاه کنند و دارندة میراث های آنها گردند. 
بنا براین، تنها «استضعاف» دلیل بر پیروزی بر دشمنان و حکومت بر روی زمین نیست؛ بلکه وجود ایمان و کسب شایستگی‌ها بایسته است و مستضعفان جهان تا زمانی که این دو اصل را زنده نکنند، به حکومت روی زمین نخواهند رسید. 

آیه ی چهارم،آیه ی 148 از سوره ی مبارکه ی بقره

وَ لِکُلٍّ وِجْهَةٌ هُوَ مُوَلّیها فَاسْتَبِقُوا الْخَیراتِ أَینَ ما تَکُونُوا یأْتِ بِکُمُ اللّهُ جَمیعًا إِنَّ اللّهَ عَلی‏ کُلّ‏ِ شَی‏ءٍ قَدیرٌ؛1
«و برای هر کسی قبله‏ای است که وی روی خود را به آن [سوی] می‏گرداند؛ پس در کارهای نیک بر یکدیگر پیشی گیرید. هر کجا که باشید، خداوند همگی شما را [به سوی خود باز] می‏آورد؛ در حقیقت، خدا بر همه چیز توانا است».

آیه سوم،آیه ی 55 از سوره ی مبارکه نور

وَعَدَ اللَّهُ الَّذینَ آمَنُوا مِنْکُمْ وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَیسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِی الْأَرْض کَمَا اسْتَخْلَفَ الَّذینَ مِنْ قَبْلِهِمْ وَ لَیمَکِّنَنَّ لَهُمْ دینَهُمُ الَّذِی ارْتَضی‏ لَهُمْ وَ لَیبَدِّلَنَّهُمْ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِمْ أَمْناً یعْبُدُونَنی‏ لا یشْرِکُونَ بی‏ شَیئاً وَ مَنْ کَفَرَ بَعْدَ ذلِکَ فَأُولئِکَ هُمُ الْفاسِقُونَ؛1 
«خدا به کسانی از شما که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده‏اند، وعده داده است که حتماً آنان را در این سرزمین، جانشین [خود] قرار دهد؛ همان گونه که کسانی را که پیش از آنان بودند، جانشین [خود] قرار داد. و آن دینی را که برایشان پسندیده است، به سودشان مستقر کند و بیمشان را به ایمنی مبدل گرداند، [تا] مرا عبادت کنند و چیزی را با من شریک نگردانند و هر کس پس از آن به کفر گراید؛ آنانند که نافرمانند».